Op donderdagavond komt Tineke (mijn vrouw) thuis na een clubduik. Richard gaf aan dat er zaterdag nog een plekje vrij was en of ik mee wilde. Natuurlijk wil ik mee, wrakduiken op de Noordzee is een andere maar zeker een leuke tak van de duiksport. Ik app Richard nog op donderdagavond dat ik zaterdag mee kan en wil, vraag hem wat de vertrektijd is. Krijg op vrijdag 12:00 door, later op de dag word dit vervroegd naar 11:30 en dat er mogelijk 2 duiken worden gemaakt. ’s Avonds broodjes klaar maken, flessen en al het andere nodige in de auto. Gezien het mooie weer vertrek ik om 09:30, ik moet over de afsluitdijk en als je beide sluizen tegen hebt ben je zo 30 minuten verder. Ik heb niets tegen behalve de werkzaamheden, ben er mooi op tijd denk ik. Parkeer de auto bij de haven om 10:30 en wie zijn er al? Coen en Richard. Snel de spullen uitladen en op naar de Mac. O, Coen draait intussen de motor warm als wij alles inladen. Om 11:00 liggen wij in de sluis op weg naar het eerste wrak. In de sluis praten we de plannen alvast door onder het genot van een bak koffie. Eerst nog even Jeroen ophalen bij de stijger van de KNRM, die helpen wij met zijn spullen inladen en dan zijn we echt op weg! Het is lekker rustig weer en dat is te merken. Weinig deining, we varen tussen Texel en de Razende Bol door. Ik werk ondertussen 2 broodjes kaas naar binnen, voordat je het weet zijn we er. Rond 13:00 komen we aan op onze eerste wrak, de SS Ruth. Een Zweeds stoomschip dat is gekelderd door een Duitse onderzeeër. Het stroomt nog behoorlijk, Coen geeft aan rond 13:20 te water. Wij gaan rustig te pak en als we alles aan hebben is de stroming nog steeds aanwezig. Jeroen heeft als eerste zijn set om en gaat te water.
Nu hang ik alles om, Jeroen komt terug achter de Mac.O, het is niet te doen, je komt niet eens naar de ankerlijn. Coen snapt er niets van, de stroming blijft. Jeroen gaat nog een keer naar voren en ik plons er ook in. Ik probeer me naar voren te trekken, dit is pas werken zeg! Ik probeer naar beneden te komen door aan de ankerlijn te trekken, op 4 meter zie ik Jeroen uitrusten. De stroming is zo sterk dat ik eerst maar weer naar de oppervlakte ga en wacht een paar minuten. Coen geeft aan dat ik nu wel naar beneden kan en daar ga ik, jawel met 2 meter per minuut ofzo. Het is echt hard werken tot een meter of 12, dan kan ik op de deining een momentum vinden. Vasthouden, trekken, vasthouden, trekken, zo ga ik door tot het anker. Maak de rail vast en kijk hoeveel lucht ik nog heb, 150 bar van de 210 in mijn dubbel 8.5. Dat gaat snel als je zo hard moet werken! Anker ligt mooi op het wrak, hoef dus niet te zoeken. Ga lekker op onderzoek in de stroming met een meter of 2 zicht. Al snel zit ik op de 100 bar en besluit terug te gaan, als iets zich voor doet met deze stroming ben je zo door je lucht heen denk ik.
Terwijl ik de Rail losmaak komt Richard aan bij het anker. Ik waai naar boven en wapper op 6 meter aan de ankerlijn als een vlag met windkracht 10 of nog erger. Ik ben na een duik van 25 minuten als eerste boven, Jeroen volgt na een minuut of 10. De hefballon komt boven. Coen valt iets op na een aantal minuten, “ik zie geen bellen”. Even later komt Richard boven maar niet bij de hefballon, nee 40 meter verderop. Snel halen we het anker en de hefballon binnen om Richard op te pikken. Het anker hebben wij binnen maar er hangt nog een “touwtje” aan, de rail van Richard. Deze halen we ook snel binnen en pikken Richard op. Wij vragen wat er is gebeurd? Tijdens het oplaten van de hefballon bleef de ankerlijn achter een stuk staal hangen, toen deze los kwam nam de ankerpunt de rail uit zijn hand. Ook bleek het ventiel van zijn decoboei weg te zijn, hierdoor was hij nog minder zichtbaar. Coen naar mij: “zo zie je maar hoe snel iets fout kan gaan!”. Al met al is het gelukkig goed gegaan en we gaan op weg naar het volgende wrak. Het volgende wrak is de Wandle op een 45 minuten varen, we praten nog wat na over de vorige duik. Al snel ligt het anker in het water, er lijkt totaal geen stroming te staan. We gaan te water, Jeroen weer als eerste gevolg door mij en daarna Richard.
De eerste meters heb ik nog zonlicht maar al snel heb ik de lamp nodig, zicht wordt steeds slechter. Bij het anker besluit ik het toch te proberen ondanks het slechte zicht, 1 meter als het dat al is. Na 8 minuten besluit ik dat het wel genoeg is geweest, zicht word nog slechter. Tijdens mijn veiligheidsstop strek ik mijn arm om te kijken wat het zicht is, ik zie mijn hand amper. Ik heb voor mijn gevoel de juiste beslissing genomen en ga aan boord van de Mac O. Al snel volgen Jeroen en Richard met hetzelfde verhaal. Anker binnen boord en hup naar de haven. Als we onderweg zijn naar de haven hebben we het nog over van alles en nog wat. Coen baalt van de “slechte” dag, ik geef aan dat ik heb genoten! Voor alles is een eerste keer, sterke stroming of slecht zicht het hoort bij het duiken op de Noordzee. Het weer heeft zich goed gehouden en de zee is nog steeds lekker kalm. Tijdens het nuttigen van een kom soep komen we met de Mac O snel richting Den Helder. Ik zie dat Coen een iets andere koers houdt, wij gaan richting een grote pontonkraan. Deze had ik op de heenweg wel zien liggen maar verder geen aandacht aan geschonken. Als wij dichterbij komen vertelt Coen dat deze de vorig jaar gezonken Urker kotter UK 165 heeft geborgen.
Wij nemen een kijkje hoe de kotter er uit ziet en gaan dan richting de haven. Onderweg vraagt Jeroen aan Richard hoe het zit met mijn wrakduik specialisatie, deze heb ik netjes afgerond! Yes, die heb ik binnen! Onder het genot van een rood blikje voor Richard en een groen blikje voor Coen, Jeroen en mij varen wij Den Helder binnen. Wij zetten Jeroen weer af waar we hem hebben opgepikt en gaan naar de sluis. Door de sluis naar de haven, spullen in de auto en na een kort praatje naar huis. Ik bel Tineke dat ik rond 18:45 thuis ben, we blijken pannenkoeken te eten en Alwin (onze zoon) is super blij dat ik mee kan eten. Ik heb na vandaag weer een hoop te vertellen aan de eettafel. Alwin vindt het zelfs zoveel dat hij aangeeft dat hij ook wel wat mag vertellen. Nu Alwin op bed licht schrijf ik moe maar voldaan dit verslag!
Coen, Richard en Jeroen bedankt voor weer een mooie ervaring. Ik hoop jullie gauw weer met jullie mee te kunnen!
P.S. Richard bedankt voor je inzet en vertrouwen tijdens mijn specialisatie Wrakduiken die ik bij jou heb kunnen afronden!
Bart Vogel